....

روز ها مثل برق و باد میگذرن و من روز به روز حالم داره بدتر میشه

شبا با زور قرص ارامبخش میخوابم و کل روزمو با قرص اعصاب میگذرونم

تمام ساعت روز یکی حواسش هست یه وقت خودکشی نکنم

ببین کارم به کجا کشیده

پارسال این موقع ها نگران حافظه از دست رفته مجتبی بودم و دل تو دلم نبود برا دیدنش ولی امسال...

همه چیز عوض شده و اون الان برا خودش یه زندگی شاد و خوب بدون من داره

ولی من؟

به قول علی رضا اذر تکلیف شب  و روزم با دکتر اعصاب است

هعیییییی زندگی

شبی نیست که بخوابمو به خودکشی فکر نکنم

ولی کو جرات؟کو جسارت؟

دیگه حتی خانوادمم همه چیزو فهمیدن و اوضا سه برابر از قبل بدتر شده

حس میکنم اگه مجتبی برگرده هم دیگه من حالم خوب نمیشه

خیلی داغونم خیلی

کاش زودتر تمام بشن این روزای لعنتی